Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Νομίζω δεν θα βρω ποτέ
τόσο όμορφο ένα ποίημα σαν το δέντρο.

Το δέντρο που το πεινασμένο στόμα του ακουμπά
στο γλυκοστάλαχτο μαστό της γης,
το δέντρο που ολημερίς κοιτάει το Θεό
-τα φυλλοφόρα μπράτσα του ψηλά σε προσευχή.
Το δέντρο που το καλοκαίρι στα μαλλιά
λες και φορεί μικροπουλιών φωλιές,
στον κόρφο του το χιόνι που αποσταίνει,
κι αδερφικά με τη ζωή συζεί.

Τα ποιήματα τα φτιάχνουν σαν κι εμένα οι αφελείς,
μα μοναχά ο Θεός μπορεί να φτιάχνει δέντρα.
                                                         Του Joyce Kilmer το μεταφρασμένο ποίημα: "Δέντρα"